No Acto público do pasado día 17 de outubro no Paraninfo da Universidade de A Coruña, ante máis de 400 persoas, validamos o roteiro da Marea Atlántica, a recollida de sinaturas, a reafirmación de que hai desexo e ganas de participar e modificar as regras de xogo na toma de decisións a nivel municipal. Hai Marea. Isto non hai quen o pare.
O acto estruturouse en tres correntes mariñas:
:: a posta en común dos Principios básicos que rexen a Marea
:: a mostra da infografía que explica o mecanismo interno de traballo de Mareas [en Grupos de Traballo, Mareas sectoriais e barriais e a Rede asemblearia]
:: e a oleaxe de textos e intervencións de persoas involucradas nas Mareas e en representación destas.
Todo enmarcado pola ximnástica presentación de Marcial e o acordeón e o serrucho submariños, botín pirata de Pulpiño Viascón.
A seguir, o texto co que comezou este Hai Marea [isto non hai que o pare]:
[podes escoitar e ver esta intervención aquí]
Sedíamos nós
«Sedíame eu na illa de San… Antón –aí atrás, onda o castelo que foi logo prisión-, e cercáronmi as ondas. Que grandes son! Pero non estaba soa, estabas ti, vós, nós. Sedíamos nós. E fomos ficando S.O.S. O mar, o barco e máis nós.
E chegou a Marea.
Este recanto do mundo no que nos tocou vivir é fin ou principio, segundo como interpretemos o mar –disque os antigos polinesios interpretaban o mar que une as illas como o seu gran país; non a terra: o mar que une os puntiños de terra-. A nosa cidade, A Coruña, pode ter vocación xeolóxica de illa –como as soñadoras Casitérides, ou illas do Estaño, que José Cornide quería por aquí- pero non de aillarse, e na Marea souberon –soubemos-, dende hai tempo, que tiñamos un desexo común: en principio acabar con este xeito de facer as cousas; e de aí sabemos que hai marea, como sabemos que hai uns frescos do pintor coruñés Urbano Lugrís, na rúa Olmos 25, nos que se ve unha vila resplandecente á que chega un barco… aquilo é unha especie de cripta verde baixo unha banda que di: «hic habitat felicitas». Aquí habita a felicidade. Como facemos, Urbano? Onde hai que asinar?
Como se abre paso o que ten que ser para que así sexa?
A natureza é preguiceira. Fará o que ten que facer da maneira máis económica que saiba. Sen dispendio. Sen gasto de enerxía. A matriz hexagonal dunha colmea é a forma máis eficiente de lograr resistencia sen peso. O líquido elástico dunha pompa de xabrón compórtase sempre de xeito que a tensión superficial se redistribúa. A forma máis económica. A máis transparente. A máis simple.
Queremos artellar este ecosistema que é a vila na que habitamos igual que se artella a natureza: facendo o que ten que facer da maneira máis económica e eficiente posible. Sabemos que moitos concellos, como as torradas, caen sempre polo lado polo que lles unta. Non é lei de Murphy: é lei da física.
Por suposto, non se trata de poñémornos en modo «falacia naturalista» on, quizais en modo biónico ou biomimético si: unha organización humana esixe mecanismos de convivencia máis complexos que o comportamento dunha pompa de xabrón. O mecanismo das mareas, da lúa, do devalo e a preamar, tamén é complexo. E aquí sopra vento de compoñente atlántica con forza 3 a 4, hai maruxíafortemaruxía, hai xente que quere abrirse a máis xente, burbullas incontables que fan Marea –e que propician todo isto: as que estaremos aquí arriba hoxe somos a punta do iceberg dunha impoñente forza submariña que traballa ata as tantas, quéimase as pestanas, deseña, dálle á neurona, renderiza, organiza, emociónase, anóxase, argalla, retella, artella… que é unha arte-.
E hoxe podemos dicir non só que hai Marea, que habela haina: tamén que haberá. Haberá máis, to be continued, coming soon…
Haberá mareas e mareas. Mareas negras, mareas humanas, mareas vivas e mareas Marolas. Mareas Pitas. Mareas que son escuma e mareas que chegan para quedarse. Confiei e confío nesta Marea porque ten a marusía e o sabor de ir quedarse, de inundar cun proxecto que non se parece a nada pero que a todos nos soa, se cadra porque unha vez saímos do mar e levamos aínda o sal no corpo, nas bágoas, na suor, no líquido amniótico: é o proxecto do colectivo, dos nós comúns, do refacer e repensar a participación a un nivel tan básico como o municipal. Sabemos o que pasa cando non participamos: e non podemos perder o rumbo. A Marea é o arquipiélago e é a constelación: un cúmulo de vontades a debuxar camiños, estratexias. Solucións.
Así que, aplicándonos o que cantan no outro hemisferio – non o de abaixo, no universo non hai arriba nin abaixo-, o que cantan cando acaba o verán e comeza outro camiño:
Son as águas de março fechando o verão
a promessa de vida no teu coração
pau…pedra…fim…caminho
resto…toco…pouco…sozinho
Caminho.
De seguido, como «isto non hai quen o pare» pero párese entre moitas, os compañeiras mareantas van debuxar o camiño que levamos feito até o de agora e unir os puntos da constelación do que está por vir.»
Estíbaliz…Espinosa